CHAŁUPA w KRZESŁAWICACH

fot. Witold Krawczyk

 

                                                          Ile miłości w tobie było,
                                                            chato w pochyleniu.
                                                  Ile łez wylano w twoich drzewach cieniu
                                                    Zielone wierzby szeptały miłośnie,
                                                           do kasztanowców w konarach,

i łzy perliste,

spadały szkliście

w spienione Dłubni fale.

Z gospodarskiej chałupy

do odpustowego kościoła,

szły dziewczyny z koralami,

co mieszały się z wiśniami.

A w zimowe wieczory,

przy drzwiach do obory

dziewki siadały.

Skubiąc gęsi

rozmarzeniem,

słuchały

wiatru od pola,

co w rozgadaniu

opowiadał o kochaniu.

Wieczorami konie rżały,

sanie w śnieżnej bieli,

rozrzucały pocałunki,

przy każdej niedzieli

Ciężkie kłosy ta ziemia rodziła,

w ciężkiej pracy do Boga chodziła

w skrzypcach tańcowała,

w snopach ukochała.

Bez lśniących futer i fraków

stały,

Krzesławickie rumaki,

dumne głowy wzbijały w górę,

grzyw łomotem rozbijały chmury.

Biły dzwony Anioł Pański,

Krzesławicki, prasłowiański.

Teraz stoisz w pochyleniu,

w beznadziei, losach cieniu,

jak skazaniec bez winy,

jak grzesznica bez przyczyny.

Może jeszcze na dachu, w gwiazdach poświcie,

radość jak rosa na czole twym drgnie.

Może jeszcze w kościelnych dzwonach biciu,

ktoś cię zaprosi do tańca o życie,

ale ty chałupo wiesz,

to jest tylko sen.

                                                                      mww