ZIARNO

 

                               fot. Witold Krawczyk

Jedno ziarno, Panie z Nieba.
Jedno.
Taka ma potrzeba.
Pocałunkiem ziemi,
w bochen je zamienię.
Łzami skropione,
słońcem wykochane,
przed żniwiarzami rozleje się łanem.
W pszenicznych warkoczach,
żeńców pocałunkach,
chabrowymi zrenicami,
nakarmi swiat cały.
Rozwichrzoną kłosów grzywą,
wszystkie troski poprzykrywa.
Szczęściem na stołach kmiecych zagości.
Taka jest siła miłości.
mww