Wierzbnik

fot. Witold Krawczyk

 

                                                                 Zatrzymaj w pół drogi,
                                                                                 nie warto,

w podbiegach,

odliczac straconych dni.

W podcieniu wierzbnika

nie wszystko na sprzedaz.

W koronach dziecięce sny.

Spod dziurawej zelówki sypie kurzem,

od pól powiewaniem świat leży u stóp,

bez łez, bez goryczy,

na skrzydłach, z niczym,

szcześliwość grzywami omiata próg.

Z zieleni chór się odzywa anielski,

bezgrzeszny,

bez targów o lepszy los,

końskim rżeniem,

w pochyleniu,

bez zdrady,

bez kupczenia,

słychać śmiechu dziecięcy głos.

W rozkochanej zieleni nie ma goryczy

i płaczu żadnego nikt nie usłyszy,

rozsypaniem świetlistym,

miłość pisze swe listy,

na zielonych liściach ziół.

Zaniedbaniem życiowym, zawsze można się schować,

w kreciej norze,

na ugorze,

w kretowiskach bez połysku,

bez księżyca i gwiazd.

W kamiennej ciszy nic nie usłyszeć,

deszczu kropli, błyskawicy,

tylko,

czy warto,

na nic już nie liczyć.

Wbieganiem w szcześliwe macierzanki,

dzieciństwa wieczory i poranki,

w podróże,

bezkresne,

snem malowane,

każdy z nas dzieckiem zostanie.

mww