Chata w Grębałowie

fot. Witold Krawczyk

                                                 
                                            Gospodarskie malwy wiecznym snem zasnęły
                                                               Płot na trumny poszedł,
                                                               dla krzaków porzeczek,

W Grębałowie, stara chata, zawiesiła u powały,

wspomnieniowy, krakowski trzewiczek.

Czerwonością sznurowany,

krakowiakiem malowany,

czeka na duchów godzinę.

Jak zagrają mazura,

w mgle historii, w podchmurach,

idzie tłum teatru ciekawy.

O pólnocy, dokoła,

pachną kwiaty,

pachną zioła,

a przed domem rżą konie,

stoją bryki spienione,

ruszy orszak pod bramy kościoła.

Zatrzepocze w rozterce,

ni to rozum,

ni serce,

lęk błękitny,

na życie, na śmierć.

Lilie w grzywy wplątane,

będzie żur na śniadanie

po przysiędze w kościele,

tangiem ruszy wesele,

w Wielkanocną, szczęśliwą noc.

Księżyc, zegar srebrzysty,

o kołysce już myśli,

czas odmierza składając ręce.

Żyto, jęczmien, pszenica

kmiece oko zachwyca.

Idą żniwa upalne

kłos poddając na ścięcie,

z panną młodą, 

miłością cieżarną.

Przeszła jesień złocista,

zbrązowiały jawory,

i gałazki wierzbowe,

w żółcio-zieleń strojone,

poszły marszem,

na roczne nieszpory.

Już ostatnia godzina, zaraz dzień się zaczyna,

a po grudzie wiatr hula,

śniegiem sypie po górach,

koledą się swiat rozweselił.

Choinka przed domem, światłami mieniona,

śpiewa chrzciny w śnieżną niedzielę.

Mróz zaśmiechem żarliwym,

srebrne liście maluje,

na okiennych szybach szczęśliwych.

Księżycowy czasomierz

zaniedbanym spojrzeniem,

spojrzał w gwiazdy.

To czas pożegnania.

Słyszę świtów odglosy,

blask się snuje po rosie,

inny widok chałupę przysłania.

Promień slońca gorącem.

w drzew koronach blyszczących,

pierwszym krokiem na ziemi sie słania.

Maki w chabrach budzeniem

pokrzykują czerwienią,

minie dzień, przyjdą gwiazdy,

księżyc stanie na straży,

chata innym ożyje wspomnieniem.

mww