STARE DRZWI

W starych drzwiach
licho śpi,
w potarganych butach.
Czyjaś zemsta,
stary grzech,
czeka na pokutę.
Niby nasze,
a nie nasze,
dalekie wspomnienia,
przykurzone,
zestarzałe,
straszą własnym cieniem.
W wieczornej godzinie,
zabłąkaniem,
chwytamy za klamki nieznany los,
spod ziemi,
na światłość,
zapomnieniem,
z ciemności wypełza znajomy głos.
W tej ciszy,
zdybane,
bladym świtem,
przeznaczenie,
tęsknotę pokręca.
Głębokim migotem,
nad skarpą,
pod plotem.
miłość podaje  ręce.
Jak ćma,
w skowycie,
smiertelnym zachwytem,
spadasz w poddrzwiowe
światlo lamp.
Poziomkowym zachwyceniem,
nabrzmiałym czerwienią,
nieznany odkrywasz świat.
Czy warto?
Nie pytaj.
Półsennym zachwytem,
nie każdy otworzy takie drzwi.
Zmruszałe,
przebrzmiałe,
czekaniem spłowiałe.
Za nimi jesteś ty.
mww